Emeritus professor Radboud University Nijmegen (The Netherlands)
Born August 19, 1940 Bruges (Belgium)
Ph. D., Psychological and Pedagogical Sciences, Ghent, State University
1963-1966: Development-Aid Worker, République Démocratique du Congo
1967-1969: Assistant, Free University Brussels, Department of Developmental Psychology
1968-1975: Civil Servant, Ministry of Justice, Brussels
1973-1975: Director of the State Clinic and Re-education Institution, Bruges ( a youth prison for adolescent girls, now located in Beernem)
1975-1977: Researcher, Free University Amsterdam, Adolescent Therapist at the 'Pedologisch Instituut’
1977-1980: Director 'Orthopedagogisch Instituut Otto Gerhard Heldring', Zetten (a Dutch treatment center for severely conduct disordered adolescents)
1980-2001: Professor of Orthopedagogical Sciences, University of Nijmegen, The Netherlands; Head of the "Family Project"( a project for intensive family treatment for severely conduct disordered and delinquent children and adolescents)
2011-2012: head of a project for violent and recidivistic offenders (15 - 23 years)
2001-... : private practice (parenting advice, training school teachers in creating safe schools, training teams of youth workers and consulting on juvenile delinquency prevention and treatment; projects in Rotterdam, Antwerpen, Gent, Curaçao and Bonaire, Liège, etc… ). Till dead do us part!
NIEUW: Mijn autobiografie is het vierde deel van dit boek: Van Acker, J. (2024). De christelijke toekomst van Europa: Op de drempel van een spiritueel tijdperk. Bravenewbooks ( link)
Mijn meest recente essay (juli 2023): Theologie is een wetenschap
Een oud-student herinnert zich mij nog: Hoe laat je ze stralen en deze oud-student ook.
Een persoonlijke ontboezeming:
Op de universiteit heb ik mij nooit gelukkig gevoeld. In de faculteit Sociale Wetenschappen zaten te veel mensen die op dezelfde universiteit student waren geweest, junior-medewerker, medewerker, hoofdmedewerker en sommigen werden hoogleraar. Toen ze op pensioen gingen zaten ze al 45 jaar tussen dezelfde muren, zonder ooit enige verantwoordelijkheid in de samenleving te hebben gedragen. Hun leven bestond uit ingebeelde belangrijkheid en geduw en getrek om eigen voordelen binnen te slepen. Als er iets te verdelen viel, graaiden zij het voor mijn neus weg, want zelf ben ik niet zo’n graaier.
Gelukkig had ik mijn klinische praktijk voor opvoedingshulp en behandeling van ernstige gedragsstoornissen. De studenten konden het erg appreciëren dat ik in mijn colleges kon vertellen over mijn ervaringen, over hoe het echt aan toe ging in gezinnen, vaak uit de laagste sociale klasse, en hoe jongeren die zware delicten hadden gepleegd toch goed behandeld konden worden. Samen met mijn (tijdelijk aangestelde) medewerkers en enthousiaste stagiaires heb ik gedurende 21 jaar meer dan tweeduizend gezinnen goed kunnen helpen, zoals uit evaluatie-onderzoek bleek.
Helaas kwam ik op een moment waar ik over onvoldoende middelen beschikte om de kwaliteit van mijn klinisch werk en mijn wetenschappelijk onderzoek te waarborgen. Vandaar dat ik al op 61-jarige leeftijd op emeritaat ging. Bij mijn vertrek ging het Gezinsproject, waar ik 21 jaar met hart en ziel had voor gewerkt, onmiddellijk ter ziele. Ouders die opbelden voor advies werden teleurgesteld.
Tijdens mijn emeritaat begon ik onmiddellijk met eigen projecten. Toen ik 70 was voelde ik mij op het toppunt van mijn inzicht en therapeutisch kunnen. Jammer dat ik de studenten mijn klinische ervaring van 40 jaar en meer niet meer kon doorgeven. Had ik in de universiteit mijn eigen academisch orthopedagogisch centrum kunnen oprichten dan zou ik nu nog steeds, als 83-jarige, daar werkzaam zijn.
[ Een groot probleem was dat ik als hoogleraar de eindverantwoordelijke was voor de afdeling orthopedagogiek en voor de kwaliteit van het onderwijs, maar dat ik niet de noodzakelijke maatregelen kon nemen om daar het beste van te maken. Ik kon bijvoorbeeld niet zelf het onderwijsprogramma bepalen, want daar was een onderwijscommissie voor. De studenten werden opgescheept met cursussen methodologie en statistiek die volkomen nutteloos waren voor de uitoefening van hun beroep later en dat ging ten koste van de klinische vakken. In 21 jaar kon ik dit niet veranderen en ik bleef wel de eindverantwoordelijke. Ik kon geen kant uit. Enorm frustrerend. Nu zou ik van pedogiek weer een geesteswetenschap maken met veel filosofie.]
Meer hierover in deel 4 (autobiografie) van mijn boek: ’De christelijke toekomst van Europa.
§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§
Al mijn bijdragen op de Nederlandse conservatieve website ThePostOnline 2017-2022: link
Mijn artikels op academia.edu: link