Enkele jaren geleden gaf ik een lezing op een school waar een van de terroristen die een bloedbad aanrichtte in de Bataclan in Parijs, toen leerling was. Om mijn lezing goed voor te bereiden had ik vooraf de school bezocht en enkele leerkrachten geïnterviewd. De school bestond uit 95 procent allochtone leerlingen. Het waren voornamelijk jongens en meisjes die uit andere scholen wegens hun wangedrag waren verwijderd en die nergens anders nog welkom waren.
In die school heerste een moedeloze sfeer. Ik kreeg niet de indruk dat de leerlingen een gedegen opleiding kregen waardoor hun toekomstperspectief enigszins zou verbeteren. De afdeling autotechniek bijvoorbeeld was gevestigd in een donkere kelder waar enkele oude autowrakken stonden. Het ontbrak gewoon aan het materiaal om hen moderne technieken aan te leren.
Noch de directie, noch de leerkrachten valt hier iets te verwijten. Na het bloedbad in de Bataclan, waarbij 89 doden vielen, heeft het stadsbestuur van Brussel nog geprobeerd de schooldirecteur de zwarte piet toe te spelen, maar dat vond ik beschamend (*zie aanvulling hieronder).
Willen we met deze zeer moeilijke groep leerlingen nog iets bereiken, dan moet op meerdere fronten tegelijkertijd worden gewerkt. Dat is een kostbare zaak, maar als het lukt om de helft van de leerlingen zodanig op te leiden dat ze later werk zullen vinden en zodanig te inspireren dat ze positief staan tegenover onze samenleving, dan is de investering op de langere termijn uitermate winstgevend.
Wat bedoel ik met werken op meerdere fronten? Op de school moet bijvoorbeeld een afdeling van jeugdzorg worden gevestigd. De jeugdhulpverleners kunnen dan zorgen voor de begeleiding van de gezinnen, voor actieve deelname van de jongeren in buitenschoolse activiteiten, voor huiswerkbegeleiding en andere vormen van bijscholing, voor sociale vaardigheidstrainingen. Ook kunnen de jeugdhulpverleners contacten leggen met moskeeën, met kleine bedrijven waar die leerlingen stage kunnen lopen en met vrijwilligers die iets willen doen voor deze jongeren en de gezinnen. Op die manier ontstaat rondom de school een ’netwerk van solidariteit’ waardoor de jongeren en hun ouders ervaren dat de samenleving om hen geeft.
Daarnaast moeten natuurlijk de beste vakmensen worden aangetrokken voor deze moeilijke groep die overal elders mislukt is. Die leerkrachten verdienen een flinke salarisverhoging. Zij moeten kunnen beschikken over het beste lesmateriaal.
Hoe de leerlingen van deze school motiveren voor de opleiding? Ik deed tijdens mijn lezing een ’krankzinnig’ voorstel: biedt deze leerlingen een militaire opleiding! Het doel hiervan is dat zij na deze opleiding deelnemen aan een vredeskorps. Dit korps zal meewerken aan het herstel van de vrede en de opbouw van de landen waar deze leerlingen of hun ouders vandaan komen. Tijdens die militaire opleiding doen ze ook de nodige vakkennis op om aan die vredesmissies mee te werken.
Krankzinnig? Indien Europa zo iets zou organiseren zou de terrorist die zoveel leed heeft veroorzaakt, nu een opbouwwerker zijn in Syrië of Libië. In mijn nieuwste boek: ’Het landverraad van de EU’ (link) ga ik dieper in op dit voorstel.
(klik op rode afbeelding)
Aanvulling (artikel De Standaard 11 maart 2017)
Het ontslag van Chris Pijpen, directeur van het Brusselse stedelijke Instituut Anneessens-Funck (IAF), is ongedaan gemaakt door de beroepskamer. Dat vernam De Standaard en werd bevestigd door de advocaten van beide partijen. Het ontslag werd teruggebracht naar een maand schorsing, de op één na lichtste straf. De directeur van de Brusselse school werd aangewreven dat hij te laat had gereageerd op de radicalisering van Bilal Hadfi, die zichzelf opblies in Parijs.
Het ontslag van Chris Pijpen, die directeur was van het Brusselse stedelijke Instituut Anneessens-Funck (IAF), is ongedaan gemaakt door de beroepskamer. Dat vernam De Standaard en werd bevestigd door de advocaten van beide partijen. Het ontslag werd teruggebracht naar een maand schorsing, de op één na lichtste straf.
De zaak ging aan het rollen nadat Bilal Hadfi, een leerling van de school, zichzelf had opgeblazen bij de aanslagen in Parijs van november 2015. Pijpen werd aangewreven dat hij dit geval van radicalisering niet tijdig had gesignaleerd – wat hij steeds heeft ontkend.
Ook contacten met de media over het dossier werden hem zwaar aangerekend. ‘Terwijl mijn cliënt nooit zelf naar de pers gestapt is’, zegt Christophe Vangeel, de advocaat van Pijpen. ‘Als er al mensen de media contacteerden, is dat buiten zijn wil gebeurd. Uit het dossier kan ik alleen concluderen dat hij altijd gedaan heeft wat moest.’
Over de verdere motivering van de beroepskamer kunnen de betrokkenen niets zeggen, omdat de uitspraak nog officieel moet worden bekendgemaakt. ‘We stellen vast dat de man toch een straf opgelegd krijgt, zij het niet degene die de stad wilde,’ zegt Stijn Butenaerts, de advocaat van de stad Brussel. ‘Als we de motivering kennen, kunnen we nog juridische stappen overwegen.’
Al nieuwe job in Jette
De gemeenteraad van Brussel heeft in december vorig jaar beslist Pijpen te ontslaan. Eerder had de stad de directeur preventief geschorst en een blaam gegeven in een andere tuchtprocedure. Er werd ook een klacht tegen hem ingediend wegens laster. Daar is niets meer van vernomen.
De vernietiging van het ontslag betekent niet dat Chris Pijpen maandag weer door de schoolpoort van het IAF zal stappen. Vangeel: ‘Hij vond een baan als directeur van een andere school, het KTA in Jette, en zal daar wellicht blijven. Mijn cliënt ervaart dit niet als een zoete wraak. Hij is vooral opgelucht dat deze zaak ten einde is. Hij heeft er onder geleden dat hij als zondebok werd opgevoerd, terwijl hij zich door zijn spreekverbod niet kon verdedigen.’
KLIK OP AFBEELDINGEN VOOR MEER INFORMATIE ( mijn twee boeken verschenen in januari 2018):
