opvoedingsproblemen - gedragsproblemen - jeugdcriminaliteit - orthopedagogiek - politiek voor de 21ste eeuw   

Identificatiegegevens zijn gewijzigd. Anonimiteit is gewaarborgd

E-mail van de moeder

Geachte heer,

Ik vond uw adres op het internet en ik hoop dat u me wat advies kunt geven.

Mijn zoon van zeventien terroriseert ons hele gezin. Ik heb het nu pas door na het lezen van elke voorbeelden op uw website. Hij heeft al tweemaal een alternatieve straf opgelopen voor stomme dingen, zoals vals geld uitgeven voor een vriend waar hij zelf niets aan overhield en iemand voor 'de grap' met een neppistool om geld vragen.

In december werd hij door de politie betrapt na inname van vloeibare XTC en met spoed naar het ziekenhuis overgebracht. Als ik daar aankwam en ik hem om uitleg vroeg, is zijn enige uitleg: ‘Tja, wat uitleg? Je ziet het toch’. Ik heb hem gezegd dat als hij verslaafd is, ik hem verplicht zal laten opnemen. Dan krijg ik als reactie dat ik een ‘scheel wijf’ ben (ik draag een bril) en dat als ik zijn leven kapot wil maken, ik dat zeker moet doen.

Mijn man noemt hij een ‘rotte hond’ omdat hij niet met zijn opgefokte brommer naar het werk mag. Hij is op leercontract. Van zijn baas mag hij met een busje rijden, terwijl die baas best weet dat onze zoon niet beschikt over een rijbewijs. Uiteraard mag dat niet van ons. Als ik hem zeg dat we wel een oplossing zullen zoeken is dat niet voldoende voor hem. De enige oplossing voor hem is dat dat hij gewoon niet meer naar zijn werk gaat, thuis zal blijven en terug verkeerde dingen zal uithalen zoals vroeger.

Zijn vriendin noemt hij, als hij zijn zin niet onmiddellijk krijgt, 'een stom kutwijf' of 'hoer' en zo kan ik nog tot lang doorgaan. Zijn zus, die vijftien is, haat hij. Zij lijdt natuurlijk onder deze situatie. Een leuke gezinssituatie is anders…

Onze huisarts kan me niet helpen en zegt dat hij slechts kan tussenkomen als onze zoon ook fysiek geweld gebruikt of iemand iets aan doet. Maar zolang wil ik niet wachten. Wij gaan hieraan kapot, zowel als ouders, als paar of als gezin. Ik wil hem nog steeds helpen, maar mijn man wil hem liefst zo snel mogelijk uit huis….

Heeft u suggesties? Heeft u meer gegevens nodig? Wij zijn een normaal gezin, komen niets te kort, werken beiden, hebben de nodige luxe zonder te overdrijven.

Graag had ik wat advies.

Vriendelijk dank,

 

Mijn advies, dezelfde dag

Beste Francine,

Je hebt al heel wat meegemaakt met jouw zoon en goede hulp is blijkbaar moeilijk te vinden. Het is duidelijk dat de andere gezinsleden onder de situatie lijden en je schrijft zelf dat een leuke gezinssituatie anders is. Je zult begrijpen dat ik niet zomaar een advies kan geven, want daarvoor heb ik meer inzicht nodig in het gedrag van jouw zoon en in de oorzaken ervan. Ik zal mij  hier beperken tot een aantal reacties op jouw mail en daarna kan je mij mailen voor aanvullende informatie of vragen.

Je zegt dat hij het gezin terroriseert. Is dat vooral omdat hij jullie allemaal uitscheldt? Of doet hij ook andere dingen of weigert hij te luisteren en dingen te doen die je van een huisgenoot mag verwachten? Als het vooral om het schelden gaat, dan scheldt een jongen gewoonlijk als reactie op iets, bijvoorbeeld als zijn  ouders commentaar hebben op zijn gedrag. Ouders mogen natuurlijk reageren op het gedrag van een inwonende zoon, maar daarbij moeten ze met twee zaken rekening houden:

1. Geef niet op alles en nog wat commentaar; alleen op heel belangrijke dingen die voor de sfeer in huis van groot belang zijn. Bijvoorbeeld dat hij op tijd aan tafel moet zijn of dat hij niet te lang de badkamer voor hem alleen houdt (ik zeg zomaar iets; voor jullie gezin kunnen andere dingen heel belangrijk zijn).

Geef geen commentaar op kleinigheden, want dan ben je de hele dag bezig met hem te bekritiseren, of op zijn privé leven. Hij is zeventien dat wil zeggen dat hij over één jaar een volwassen man is. Hij moet leren zijn plan te trekken en dat hij af en toe zijn neus zal stoten is normaal. Hij zal het op die manier wel leren.

2. Als hij iets vraagt of iets zegt wat jij niet goed vindt, begin dan niet met nee te zeggen (dan gaat hij zich verdedigen of hij begint te schelden). Beter is hem te laten uitpraten, hem meer uitleg te vragen, zodat hij het gevoel krijgt dat zijn ouders bereid zijn naar hem te luisteren. Daarna kan je jouw eigen standpunt zeggen en kijken of er een compromis te vinden is.

Wat je ook nooit mag doen is oude koeien uit de sloot halen. De domme dingen die hij heeft gedaan, zijn niet zo uitzonderlijk bij jongens in de adolescentie. Er zijn gelukkig geen rampen gebeurd. Het beste dat de ouders hier kunnen doen is tonen dat zij hun zoon blijven vertrouwen en altijd heel lief hebben (ondanks alles wat er gebeurt).

Als je op deze manier met hem converseert, dan is dit voor hem een prima leerervaring: zo gaan we als volwassen mensen met elkaar om.

Misschien kan ik nog een advies geven, maar je moet zelf bepalen of dit een goed advies is (jij kent de situatie veel beter dan ik): tussen de regels van jouw email door lees ik een paar goede dingen:hij werkt !!! en hij heeft een vriendin. Dat hij met een opgefokte brommer naar zijn werk gaat, zou mij een zorg zijn (wordt hij aangehouden door de politie dan moet hij voor de gevolgen opdraaien) en dat hij zijn vriendin uitscheldt is zijn en haar probleem. Kortom mijn advies is om ook de goede dingen bij jouw zoon te zien, hem daarvoor regelmatig te complimenteren en verder geen commentaar te geven bij dingen waarvoor hij als zeventienjarige zelf de verantwoordelijkheid moet dragen.

Ik hoop dat je hiermee verder kunt. Wil je verder advies, kan je dan concrete voorbeelden geven van wat er precies gebeurt?

Vriendelijke groet,

 

Reactie moeder, één dag later

Héél erg bedankt voor je snelle reactie!

Om even terug te komen op het ‘terreurgedrag’ ( een zwaar woord nu ik het zo schrijf) van Theo. Hij zit nog zelden bij ons aan tafel. Dat gebeurt eerder uitzonderlijk. Hij is altijd met vrienden weg, waarheen weten wij nooit. Maar het zijn wel vrienden die allemaal ouder zijn en die niet vies zijn van drugs of al met de politie in aanraking kwamen. Dingen die we van 'n huisgenoot mogen verwachten, doet hij nooit. Hij zal nooit zijn prullenbak leeg maken, de  tafel dekken of iets van dien aard. Zo gebruikt hij materiaal van zijn pa maar ruimt het nooit op en laat die man van mij nu net zo'n pietje precies zijn…

Hem laten uitpraten doe ik wel altijd. Ik probeer ook altijd te luisteren, maar hij is precies niet voor rede vatbaar. Als ik hem zeg dat hij niet met dat busje mag rijden omdat hij geen rijbewijs heeft, dan is zijn enige antwoord, - en hij herhaalt het dan keer op keer-, : ‘Mama, dan ga ik gewoon niet meer werken, simpel’. Dan zeg ik: ‘Theo dat is geen oplossing’. Dan zegt hij; ‘Mama je luistert niet, als ik zeg dat ik dan niet meer ga, ga ik niet meer, simpel, het is mijn leven en daarmee basta, de rest interesseert me niet!’.

Ik denk ook dat een groot deel van het probleem bij mijn man ligt. Die kan niet met hem overweg en negeert hem nu gewoon. En Theo zijn reactie is dan natuurlijk van: ‘Pfff, wat kan mij die klootzak schelen’, en zo zitten zij in een sneeuwbaleffect eigenlijk.

Zelfs mijn dochter die heel sociaal is, zegt nu haar broer te haten. Ze zal dat niet tegen hem zeggen. Als zij nog maar iets durft zeggen tegen Theo, ook al is het positief, dan nog blaft hij haar toe dat ze haar klep moet houden, stomme idioot of dikke trien en meer van dat fraais.

Wat ik verder na het lezen van uw mail opmaak is dat in feite eerder het probleem zich stelt tussen Theo en mijn man en dat ik altijd probeer te ‘schipperen’ tussen die twee.  

In feite komt het er op neer dat Theo niet gewoon kwaad wordt of zijn stem verheft, maar direct furieus wordt en dan gaat schelden. Helaas zijn het soms woorden die het meest pijn doen en blijven die negatieve dingen vaak hangen...

 In elk geval nog eens bedankt, ik ga deze mail aan mijn man doorsturen zodat hij hem ook eens kan lezen want ik denk dat daar eigenlijk het grootste probleem zit.

Vriendelijke groeten,

Evaluatie, zes maanden later

Op de drie vragen (heeft het advies u goed geholpen? Zijn de problemen nu afgenomen? Voelt u zich nu zelfzekerder in de opvoeding?) geeft de moeder respectievelijk de volgende cijfers: 7 1/2, 5 en 7. Daaronder schrijft ze nog het volgende:

1. Het advies heeft mij goed geholpen omdat ik hetzelfde advies kreeg elders (voor ik het van u kreeg). Dus het was het juiste advies naar mijn mening.

2. De problemen met mijn zoon zijn nu afgenomen. Zijn uitbarstingen blijven. Ik weet dat het zijn probleem is, maar vermits hij met ons samenleeft, is het ook gedeeltelijk ons probleem.

3. Dank zij het advies voel ik mij nu zelfzekerder in de opvoeding van mijn kind. Ergens wist ik het wel, maar bevestiging krijgen is altijd positief en bevestigt ook naar mij toe dat ik het goed aanpak. Of het effect heeft en lukt, kunnen we alleen maar hopen. 

In mijn boek ‚Gek van kinderen: online adviezen voor ouders’ vind je 50 andere voorbeelden over kinderen van 3 tot 19 jaar. LINK

Inhoudstabel van ‚Gek van kinderen’:     

 recensie van dit boek 

DEEL I. VAN ÉÉN TOT VIJF JAAR

Een baby van één jaar die zijn moeder uitdaagt 13

Een peuter van drie die andere kinderen bijt 17

‘Peuterpuberen’: een lastig meisje van drieënhalf jaar oud 21

Meisje van vier: oma maakt zich ongerust na de scheiding 28

Een boos jongetje van vier 35

Een meisje van vier dat andere kinderen pijn doet, tot bloedens toe 38

‘De school zegt dat mijn zoontje autistisch is!’ 42

Een onzekere moeder met twee kindjes, vijf en twee jaar oud 46

DEEL II. VAN ZES TOT ELF JAAR

Vieze woorden en seksspelletjes bij een jongetje van zes 53

Drie kinderen, waarvan één doodgeboren 57

Twee kleine meisjes die zich masturberen 64

Een jongetje van zes dat volgens de school moet worden getest

op ADHD 69

Een erg stout jongetje van zes 73

Is dit kind nu wel of niet autistisch? 78

Op school moeilijk en thuis braaf: een jongetje van zes 85

Een meisje van zes dat zou lijden aan ADHD wordt verwezen naar de kinderpsychiater 88

Sander slaapt nog bij zijn moeder in bed 91

Moeder is ‘s ochtends al doodop door het lastig gedrag van haar dochtertje 96

Een jongetje van zeven met een hechtingsprobleem, ADHD en nog veel meer 102

Zeven jaar en nog broekpoepen 106

Mogelijke gevolgen van een scheiding 113

Meisje van negen dat te veel droomt op school 117

Een meisje van elf in loyaliteitsconflict tussen haar gescheiden ouders 121

Een uitgeputte moeder van een boos en uitdagend zoontje 126

DEEL III. VAN TWAALF TOT NEGENTIEN JAAR

Een twaalfjarige kleine heks 135

Een meisje van dertien dat geld steelt van haar ouders en van oma 143

Een jongen van dertien met ADHD en veel gedrags-

en leerproblemen 147

Slechthorend en ADHD: een jongen van dertien jaar 153

Een dertienjarige kleine tiran 157

Een oude vader met twee tienerdochters 161

Maurice is hoogbegaafd en doet niks voor school 165

Een machtsstrijd tussen de dochter en de gescheiden moeder 170

De dochter van veertien heeft een relatie met een oudere knul 177

Een jongen van veertien met verkeerde en oudere vrienden 180

Een opstandige meid van vijftien 186

‘Help, mijn zoon is een hangjongere!’ 191

De moeder van René heeft zelfmoord gepleegd en hoe! 194

Een verdrietige moeder van een vijftienjarige zoon 198

Een onhandelbare en driftige zoon van vijftien jaar oud 202

Een joyrider van vijftien jaar 206

Ouders in paniek omdat hun zoon blowt 210

Alfred is tot over zijn oren verliefd 213

Victor, zestien jaar oud, is schoolmoe en terroriseert het gezin 217

Machteloze ouders met een zoon die lijdt aan ADHD,

PPD-NOS, syndroom van Asperger en die ook XTC gebruikt 224

Een zestienjarige jongen die zijn moeder erg kwetst 229

Een jongen van zeventien met ADD, die depressief is en geschorst werd op school 235

Een Marokkaanse jongen die blowt 242

Driemaal blijven zitten en ouders die de hoop hebben verloren 248

Oudermishandeling 252

Twee volwassen zonen lekker lui thuis 257

Epiloog: het wezen van de opvoeding en de hulpverlening 263

KLIK OP AFBEELDINGEN VOOR MEER INFORMATIE ( mijn twee boeken verschenen in januari 2018):

STARTPAGINA