opvoedingsproblemen - gedragsproblemen - jeugdcriminaliteit - orthopedagogiek - politiek voor de 21ste eeuw   

laatste blog: zondag 7 oktober 2018

Arm Congo en toen Congo nog een kolonie was

Gisteren een documentaire gezien over het Virunga-natuurpark bij Rutshuru in Noord-Kivu. In dit park leven enkele honderden gorilla’s. Toeristen betalen duizend dollar per persoon om deze dieren te kunnen zien. De rangers die het natuurpark bewaken, zijn goed geëquipeerd. Ze wonen in nette huisjes en hun kinderen hebben mooie kleren aan. Dat geldt ook voor de ambtenaren die instaan voor het beheer.

In de omgeving van het natuurpark leven de mensen in extreme armoede. EXTREME armoede. Het is een dicht bevolkt gebied, als gevolg van het geboortecijfer. Vrouwen baren er tien of meer kinderen. Vrijwel iedereen is werkloos. De school is te duur om kinderen heen te sturen. Van gezondheidszorg is nauwelijks sprake. De mensen zien er smerig uit. Niemand heeft een jas of een jurk aan zonder scheuren en lompen. Heel schrijnend was het beeld van vrouwen en jonge meisjes die voor een hongerloon een zware last van verkoold hout torsen. In de reportage klagen de mensen erover dat het natuurpark voor hen niets oplevert.

Vijftig jaar geleden woonde ik in dat gebied, vijf jaar na de onafhankelijkheid van Congo. Mijn dochter is in Rutshuru geboren. Toen was dit gebied nog niet zo dicht bevolkt. Dank zij de aanwezigheid van Belgische paters en nonnen waren er nog goede scholen. Er was een goed functionerend ziekenhuis, alhoewel de corruptie van de overheid toen al haar sporen achterliet. De lokale landbouw floreerde. Dit laatste is evident want het is een vulkanisch gebied en door de hoogteligging heerst een zacht klimaat. Het hele jaar door kan worden geoogst.

Niets van dit alles is overeind gebleven. Voortdurende stammenoorlogen teisteren het gehele gebied. Landbouwers worden om de haverklap bestolen. Vrouwen die op de velden werken, lopen allemaal de kans verkracht en vreselijk mishandeld te worden.

Het spijt me hier iets heel politiek-incorrect te moeten zeggen: moest Congo nog een Belgische kolonie zijn, dan zouden deze mensen niet in extreme armoede leven, maar er zou vrede zijn en welvaart. Alle kinderen zouden goed onderwijs kunnen volgen en de ziekenhuizen zouden prima functioneren. De foute kanten van het kolonialisme zouden ondertussen verbeterd zijn tot een soort broederband tussen België en Congo.

Opnieuw koloniseren is niet aan de orde. Wel is duidelijk dat zonder krachtig ingrijpen van buitenaf de ellende voor de bevolking zal voortduren. Erger worden kan het niet, want het is nu al de hel.

Maar hoe ingrijpen en door wie? Het uitblijven van het antwoord op deze vragen is even wraakroepend als het gebrek aan verzet tegen de uitroeiing door nazi-Duitsland van de joden in Europa. Ik heb een zeer diepe afkeer voor de politici en voor de internationale instellingen, zoals de Verenigde Naties, die de schurken in Congo niet alleen hun gang laten gaan, maar ook in hun midden verwelkomen. We hoeven Hitler niets te verwijten, we zijn allemaal zelf nazi’s.

(ik heb wel een oplossing zoals beschreven in mijn boek: ’Het Europees-Islamitisch Vriendschapsverdrag’ waarin ik ervoor pleit dat Europa samen met de islamitische landen in Afrika ingrijpt).

========================================================================================

maandag 1 oktober 2018

Een kerk wordt gesloten en wat komt in de plaats?

Dit weekend werd in een kerk in de Antwerpse wijk Borgerhout de laatste Heilige Mis gehouden. Dit gebedshuis zal worden verbouwd tot een kantoorpand. Tegenover de krant zei de pastoor dat de mensen God blijkbaar niet meer nodig hebben. In Borgerhout zijn er meerdere moskeeën en een drietal synagogen die druk worden bezocht.

Het einde van deze kerk, de zoveelste in de rij, stemt tot nadenken. Het gaat mij niet om al of niet geloven, maar om drie vragen:

1. wat is ervoor in de plaats gekomen?

2. wat gaat hiermee verloren?

3. als er nadelige gevolgen zijn, hoe kunnen we dit verhelpen?

In eerste instantie kunnen we denken dat de mensen zich bevrijd hebben van magisch denken, van een sprookje, van overbodige morele regels, van verzonnen dogma’s, van angst voor de hel. De ontkerkelijking heeft geleid tot mensen die vrijer kunnen denken en handelen, bewust zijn van hun eigen verantwoordelijkheid en die zelf het heft in handen nemen. De moderne westerse mens is autonoom in het maken van zijn keuzes.

Is dat in de grond allemaal zo? Er valt iets voor te zeggen dat God is vervangen door de Mammon en dat de liturgie is vervangen door de consumptiemaatschappij. Festivals zijn de hedendaagse bedevaarten. Gadgets zijn de nieuwe wonderen. De informatietechnologie met de sociale media vervangen de sermoenen van destijds of zijn het nieuwe evangelie. ’We kunnen niet meer zonder' komt in feite neer op ’We zijn afhankelijk van’ of ’We zijn verslaafd aan’. Van vrijheid is hier nog weinig sprake. De mensen hebben eerder een relatie met hun smartphone dan met reële mensen.

God is vervangen door Geld en Techniek. De gelovige is een consument geworden. De materiële wereld is de ruimte waar het leven van de mens zich afspeelt. Binnen die ruimte gelden de natuurwetenschappelijke en biologische wetmatigheden. Er is geen geest meer, geen spiritualiteit, geen oneindigheid, geen transcendentie.

Het geloof is gebaseerd op de aanname dat er transcendentie is: dit wil zeggen dat van buiten de ruimtelijke, zichtbare en tastbare wereld een appel op de mens wordt gedaan. Anders uitgedrukt: God spreekt ons toe. Er is een openbaring vanuit een aan-de-andere-kant-van-het-Zijn. Als dit wordt ontkend of verloochend, dan sluiten we ons af voor de Goddelijke wijsheid. In een wereld waarin de mens slechs in zichzelf gelooft, is er geen wijsheid meer en alleen nog rationaliteit. Uiteindelijk wordt ook de mens geobjectiveerd.

Het ontbreken van wijsheid heeft fatale gevolgen. Er is dan namelijk ook geen reden meer om echt, dit is onvoorwaardelijk en onbaatzuchtig, lief te hebben. Er is wel nog liefde, maar begrensd door wat de objectieve wereld ons dicteert. Als de ander niet meer voldoet aan onze voorwaarden, dan is scheiding de enige optie. Goedheid wordt een kwestie van een sociaal contract: voor wat, hoort wat. Dit is in feite geen echte goedheid meer. Wie bijvoorbeeld in de zorg of in de onderwijssector  werkt en zich strikt houdt aan zijn arbeidscontract, heeft niet het noodzakelijke engagement dat in deze beroepen is vereist. Dit geldt in feite voor alle beroepen en alle volwassen mensen: de wereld wordt menswaardig of de mensen gaan op een menselijke manier met anderen om, als ze bereid zijn zich voor anderen op te offeren. Een ouder die niet alles over heeft voor zijn kind, is geen goede opvoeder. Een burger die iemand in nood niet helpt, verzaakt een fundamentele plicht ook al pleegt hij hiermee geen strafbaar feit.  Als een fabrikant of een voedselproducent een voor mensen of voor de natuur schadelijke stoffen produceert, laat hij hebzucht prevaleren over zorgzaamheid. Als de mensen omwille van hun materiële en biologische behoeften de planeet Aarde vervuilen en voor de toekomstige generaties onleefbaar maken, maken ze iets kapot dat ze niet zelf hebben geschapen. Waar halen ze dit recht vandaan?

Hoe zou het komen dat mensen bereid zijn hun leven in de waagschaal te stellen voor een hen onbekende mens die in nood verkeert? Er is geen objectieve verklaring hiervoor te geven. Biologisch gezien is overleven het meest dwingende instinct en toch zijn er mensen die de dood riskeren om het leven van een ander te redden. Hoe is dit te verklaren?

Liefde, goedheid en opofferingsgezindheid zijn vanuit de wereld gezien, onverklaarbaar. Het gaat hier niet om sociale wetmatigheden en het is geen kwestie van een sociaal contract. Ouders sluiten geen contract met hun kinderen: wat de kinderen ook doen, het blijft altijd hun kind. Naar analogie kunnen we niet onverschillig zijn ten aanzien van het leed in de wereld en moeten we als goede huisvaders zorg dragen voor de planeet Aarde waarop de toekomstige generaties zullen moeten leven.

De kern van de zaak is waar we de motivatie halen om onvoorwaardelijk de naasten lief te hebben, het goede te doen, onszelf voor anderen op te offeren en om goede rentmeesters te zijn over de planeet Aarde met haar flora en fauna? Dat is wat wijsheid van het geloof ons leert. Het gaat om een appel van wat de wereld overstijgt. Wie bereid is zijn leven op te offeren om een ander te redden, geeft gehoor aan een roeping die van buiten de materiële of objectieve wereld komt.

In plaats van kerken om te bouwen tot kantoorpanden of appartementen, kunnen ze beter ingericht worden als studiehuizen om de wijsheid van de bijbel te bestuderen en te verkondigen. Christelijke scholen zouden de kerken voor deze doeleinden kunnen gebruiken. Mensen met problemen zouden in die kerk altijd iemand kunnen spreken. Er zouden lezingen gehouden kunnen worden over maatschappelijk relevante thema’s, steeds vanuit het perspectief van de bijbelse wijsheid. Elke kerk kan een soort parlement worden voor de wijk waar gedebatteerd wordt over hoe we ons zo verantwoordelijk mogelijk kunnen gedragen. 

Nogmaals: dit is geen preek tot bekering. Mijn stelling is dat het voldoende is dat de mensen zich tegenover elkaar en tegenover de planeet Aarde met haar fauna en flora verantwoordelijk gedragen. Als God bestaat en dat goed vindt, dan horen we het wel. De motivatie voor die verantwoordelijkheid vinden we echter niet met de Rede alleen. We beschikken over een duizendjarige wijsheid waarin dit appel voortdurend herhaald wordt. Als een kerk wordt gesloten, dan lijkt het alsof we ook het Boek der Wijsheid sluiten.

lees ook: Een godsdienst voor volwassenen

dinsdag 2 oktober 2018

De identiteit van het joodse volk

Hoe is te verklaren dat het joodse volk na 5000 jaar nog steeds haar identiteit heeft weten te behouden? Hun land zijn ze meer dan duizend jaar geleden kwijtgeraakt, er is de diaspora en de Tempel werd vernietigd. Desondanks voelen de joden zich als behorend tot één volk. De staat Israël is sinds 1948 weliswaar terug in ere hersteld, maar hier gaat het om de vraag waarom de joden hun identiteit wisten te behouden, ook de joden die nu niet in Israël wonen.

De verklaring ligt in de sabbat, in de feestdagen en de rituelen die door de joden altijd in ere werden gehouden. Dit heeft een diepere betekenis: het zijn niet de ruimtelijke en fysieke zaken, zoals het land en de Tempel, die de identiteit van het joodse volk funderen, maar de meer spirituele zaken. De sabbat en de feestdagen zijn momenten van persoonlijke bezinning, van samenzijn met de dierbaren, van studie en discussie over spirituele thema’s waardoor de wijsheid van de bijbel en de talmoed van generatie op generatie wordt overgedragen.

De sabbat heeft een bijzondere betekenis. Het is een rustdag waar alle materiële beslommeringen even opzij worden gezet. Moesten wij in onze tijd, waarin de planeet steeds verder wordt uitgeput, één dag in de week alle werken stilleggen, dan zou de natuur meer tijd krijgen om te recupereren en zou de lucht in onze steden eventjes wat minder vervuild zijn. Ook in deze tijd van digitalisering, waar de mensen continu geprikkeld worden door informatie, zou een dag waar uitsluitend aandacht is voor de dierbaren en waar ook tijd is om zich te bezinnen over zijn eigen leven, de mensen uit hun depressiviteit en overspanning kunnen halen.

Het bijbels verhaal van de zwerftocht van de joden in de woestijn na de vlucht uit Egypte is in dit verband typerend. Gedurende veertig jaar kregen de joden voedsel uit de hemel, het zogenaamde manna. Dit gebeurde elke dag, behalve op de sabbat. De dag voor de sabbat werd een dubbel rantsoen gegeven. Toen op de sabbat geen manna uit de hemel viel, leerden de joden veertig jaar lang dat de volgende dag het weer goed zou komen. Dit vertrouwen in God is daarom in het collectieve onbewuste van de joden ingebakken. We kunnen dus best een dag alle materiële zaken en behoeften vergeten, daarna komt het zeker weer goed. Een zekere onthechting geeft ruimte aan de spiritualiteit.

Wat kunnen we hier als Europeanen van leren? Hoe behouden wij onze identiteit? Hoe beleven wij de zondagsrust en de feestdagen? Waar zijn onze rituelen gebleven? De zondagsrust is compleet verstoord. Straks zijn er geen priesters meer om huwelijken in te zegenen en begrafenissen te leiden (dan wordt het een kille ’burgerlijke’ bedoening). Door de industrialisatie en de  globalisering zijn families uit elkaar gerukt en is er nauwelijks contact met diegenen die ons dierbaar zouden moeten zijn. De immigratie en de multiculturele samenleving betekenen ook dat we geen gemeenschappelijke geschiedenis en cultuur met elkaar delen.

Wat zal het verlies van onze identiteit betekenen?

En wat is er nog aan te doen?

De antwoorden hierop zijn te vinden in mijn boek: 

’Het Europees-Islamitisch Vriendschapsverdrag: De enige weg om de Apocalyps te voorkomen’.

donderdag 4 oktober 2018

Vandaag een nieuwe tekst gepubliceerd op mijn website: ’De noodzaak van een radicale mutatie van het mensdom’ en ook via twitter verspreid.

Moest mijn voorstel door velen omarmd worden, dan zullen diegenen die de macht en het kapitaal bezitten uiterst fel reageren. Vreselijke doemscenario’s zullen aan de mensen voorgespiegeld worden. Ik en diegenen die met gelijkaaardige voorstellen komen, zullen belachelijk gemaakt worden.

Het trieste is dat als mijn voorstel niet wordt gevolgd, dan echt vreselijke dingen staan te gebeuren.

Vrijwel niemand leest deze tekst en mijn boeken evenmin. Dus …

zaterdag 6 oktober 2018

Gisteren de volgende bijdrage geschreven, die vandaag werd gepubliceerd op ThePostOnline:

De God van het digitale tijdperk

dinsdag 9 oktober 2018

Gisteren een tekst gepubliceerd over de uit de hand gelopen bureaucratie in de maatschappelijke instellingen: ThePostOnline 

vrijdag 12 oktober 2018

Gisteren een tekst gepubliceerd op ThePostOnline: Het wordt nooit wat met de EU

Er waait een soort geest over de wereld, wat niet veel goeds voorspelt.  Er worden in grote wereldsteden huizen opgekocht door beleggers, want dit is het enige bezit dat enige waarde kan  behouden. Het hoofdartikel van The Economist van vandaag gaat over de nakende recessie. Over de dramatische gevolgen van de klimaatverandering volgen de rapporten elkaar op en die zijn steeds dreigender. Er hangt iets in de lucht. De mensen voelen het aan.

woensdag 17 oktober 2018

Vandaag op ThePostOnline een bijdrage van mij over diplomatieke onschendbaarheid. Schaf af die handel.

maandag 22 oktober 2018

Ik heb me al dikwijls verbaasd over de wreedheid van Algerijnen. Zij plegen misdrijven die alle verbeelding tarten. Vandaag las ik echter een verslag over de terreur van moslimextremisten in Algerije gedurende de jaren 90 van de vorige eeuw. Onder welke vreselijke terreur heeft de bevolking daar niet geleefd! Hele dorpen werden uitgemoord, vooral vrouwen werden geviseerd. Martelingen waren aan de orde van de dag. Onvoorstelbaar leed is daar geschied.

Kijken we verder terug in de geschiedenis, dan zien we hoe al in de 19de eeuw de Fransen daar lelijk hebben thuisgehouden. Wreedheid heeft het gehele land gedurende al dit tijd als het ware besmet en dat gaat nog steeds door. Ik herinner me nog steeds een foto die in een weekblad werd gepubliceerd tijdens de onafhankelijksoorlog; het ging om een Franse boer, een kolonist, die de armen en benen was afgehakt. Hij zat in een stoel en keek heel triest.

Wat is daartegen te doen? Het gaat om een minderheid, maar het beeld van Algerijnen als wrede moordenaars is er het gevolg van. De meerderheid van het Algerijnse volk heeft echter zelf het meest geleden. Het meest wrange is dat die beulen vaak ongestraft zijn gebleven en er zelf van overtuigd zijn dat zij door hun daden goede moslims zijn.

Ik ben bezig aan een aantal bijdragen voor ThePostOnline om een oplossing voor te stellen voor al dit geweld. Volgende week volgt misschien al de eerste bijdrage.

dinsdag 23 oktober 2018

Vandaag een tekst gepubliceerd op ThePostOnline over de haat van de moslims tegen het Westen

Misschien is het een idee dat Turkije en Iran, de twee meest beschaafde islamitische landen, samen een deal sluiten om van het Midden-Oosten met inbegrip van Noord-Afrika een groot islamitisch rijk te vormen, gebaseerd op broederschap tussen alle moslims. De rijkdom van de Oliestaten wordt rechtvaardig verdeeld en bestemd voor onderwijs, wetenschap en technische innovatie en welzijn. Dit nieuwe rijk sluit een vriendschapsverdrag met de Europese Confederatie, waardoor een alliantie ontstaat en een nieuwe wereldmacht die de ethiek in de internationale politiek zal waarborgen.

zaterdag 27 oktober 2018

Vandaag gepubliceerd op ThePostOnline: "Islamisme, antisemitisme en populisme een explosief mengsel”

dinsdag 30 oktober 2018

Een van mijn belangrijkste leerervaringen uit mijn therapeutische praktijk is nooit een mens een label te geven, Geen diagnostisch etiket op iemand te plakken. Ieder individu moet als uniek persoon worden gezien. Dat kan alleen door goed naar hem te luisteren, naar de mensen die hem goed kennen en waarmee die persoon zich verbonden voelt. Op die manier ontstaat een relatie tussen die persoon of personen met de therapeut die vruchtbaar is voor het therapeutisch werk. Zonder een relatie van vertrouwen en samenwerking is elke therapie tevergeefs. Ik zou zelf durven beweren dat het niet zozeer gaat om de therapeutische technieken, maar eerder om het creëren van een gevoel van verbondenheid. Dan wordt alles mogelijk.

Hetzelfde principe zouden we moeten toepassen in de sociale relaties in het algemeen. Het heeft geen zin en het is ook volkomen onverantwoord om iemand te labelen als jood, moslim, links, rechts of conservatief en daaraan enkele algemene trekken aan te koppelen. Ook die mensen zijn uniek. Ik heb nooit een relatie met ’een jood’ of met ’een moslim’, maar met een persoon die jood of die moslim is. Als ik mij probeer in te leven in hem, krijg ik een juist beeld en kan ik mijn gedrag daaraan aanpassen.

We kunnen daarom nooit een bevolkingsgroep, een etnische groep of een ras veroordelen. We kunnen slechts het gedrag van een individu beoordelen en als het strafbaar is, dan is er de rechtspraak om vonnis te vellen. Als we ons bijvoorbeeld bij Marokkanen beperken tot het streng aanpakken en veroordelen van diegenen die misdrijven plegen, dan hoeven we niet de hele groep te veroordelen. Dan zullen we zien dat het altijd gaat om een kleine minderheid die ongewenst gedrag vertoont. De rest hoeven we dan niet te veroordelen. Met andere woorden: we mogen niet soft optreden, maar we moeten met harde hand diegenen die zich asociaal gedragen aanpakken, zodat er minder kans is dat de bevolking de hele groep gaat veroordelen.

mijn volledig blog: 

2018   FEBRUARI   MAART   APRIL   MEI   JUNI   JULI   AUGUSTUS   SEPTEMBER  OKTOBER   NOVEMBER   DECEMBER

2019  JANUARI  FEBRUARI  MAART-APRIL  voor vervolg, zie: beschouwingen mei 2019, februari 2020, april 2020

HOME