opvoedingsproblemen - gedragsproblemen - jeugdcriminaliteit - orthopedagogiek - politiek voor de 21ste eeuw   

De politiek in de Verenigde Staten en in sommige Europese landen neemt steeds wansmakelijker vormen aan. Een misstap uit het verleden of een niet politiek-correcte uitspraak geeft aanleiding tot verbitterde conflicten, eisen tot aftreden, impeachment, dwang om zich in het openbaar te excuseren. Als we in de sociale omgang elkaar op dezelfde manier zouden behandelen, dan houdt geen enkel huwelijk stand en worden andere sociale relaties voorgoed verpest. De politiek geeft hier het voorbeeld van hoe het echt niet moet.

Deze situatie heeft kwalijke gevolgen:

- wie wil er in deze omstandigheden nog politieke verantwoordelijkheid opnemen? Voortdurend moeten opletten op wat je zegt. Een hele meute onderzoeksjournalisten die jouw verleden tot in de details uitspit. De kans bestaat dat veel deskundige en integere potentiële kandidaten zich verre van de politiek houden. HIer past het gezegde: ’Wie nog nooit heeft gezondigd, die werpe de eerste steen’. Welke journalist en welke politicus heeft deze christelijke boodschap begrepen?

- wat is het effect van deze wansmakelijke vertoning op de jeugd, vooral dan in de adolescentiefase? Met wie moeten zij zich identificeren? Hoe moet respect en liefde voor het vaderland overgedragen worden? Of mag dit laatste niet meer? Is vaderland ook al besmet geraakt?

- op welke manier kunnen de burgers nog vertrouwen hebben in de politiek? Diegenen die achter de aangevallen politicus staan, voelen zich ook persoonlijk aangevallen. De polarisatie neemt almaar toe. Zal dit uiteindelijk niet leiden tot een burgeroorlog?  We moeten, wat de Verenigde Staten betreft, ons hart vasthouden gezien alle wapens die onder de bevolking zijn verspreid.

- uiteindelijk is er geen autoriteit meer. Het gezag van politici wordt uitgehold, zowel van diegenen die worden beschuldigd als van diegenen die de verwijten maken. De aanhangers van de beschuldigde politicus verliezen hun respect voor zijn tegenstanders en omgekeerd.

Hoe komen we van deze wansmakelijke politiek af? Ik kan hier putten uit mijn klinische ervaring met asociale of gedragsgestoorde jongeren en ouders. De belangrijkste principes om een halt toe te roepen aan jarenlange ellende in het gezin zijn:

- vergeven en vergeven. Dit wil zeggen geen oude koeien uit de sloot halen. Elke dag met een nieuwe lei willen herbeginnen. Nooit de hoop opgeven, ook als het eens weer mis gaat. Hier wordt aangetoond dat je het vertrouwen in de ander niet verliest.

- aansluiten bij de positieve dingen. Ieder mens heeft talenten. Ieder mens heeft goede eigenschappen. We moeten niet meegaan met, wat ik noem, een ’destructieve diagnose’ waarbij eenzijdige of overdreven nadruk komt te liggen op het afwijkende bij de persoon. Net zoals ik in mijn klinische praktijk geen labels, zoals adhd of autisme, wil gebruiken, zouden we in de politiek de mensen niet moeten onderverdelen in links of rechts, conservatief of progressief. Elke ideologie en elk partijprogramma bevat elementen die redelijke mensen  best kunnen aanvaarden.

- zoek niet naar oorzaken uit het verleden, maar concentreer je op de concrete, dagelijkse gebeurtenissen. Het verleden speelt uiteraard een rol, maar dat kunnen we niet terugdraaien. Stel concrete doelen waaraan nu gewerkt kan worden en maak daarover heldere afspraken.

Dit is uiteraard geen pleidooi om allerlei schurken de leiding van het land toe te vertrouwen. Bij toepassing van bovenstaande principes wordt snel duidelijk met wie goede afspraken kunnen worden gemaakt en wie bijdraagt aan de gestelde doelen. Kortom, beoordeel een politicus niet op zijn verleden of op zijn woorden, maar op zijn daden in het hier en nu.

juliaan van acker, 21 juli 2018 (update 30 januari 2020)

andere teksten: