opvoedingsproblemen - gedragsproblemen - jeugdcriminaliteit - orthopedagogiek - politiek voor de 21ste eeuw   

 

Een uitgebreide samenvatting van Eric Zemmour (2014). Le suicide Français: Les 40 années qui ont défait la France (dit boek stond geruime tijd bovenaan de bestsellerslijst in Frankrijk) 

’Leven als God in Frankrijk’ wordt het best vervangen door ’Ongelukkig zijn als God in Frankrijk’. Volgens Eric Zemmour, een bekende essayist en columnist van Le Figaro, kent Frankrijk op alle fronten neergang. We weten niet meer waarheen we gaan. De Fransen herkennen hun Frankrijk niet meer. Vrijheid is een tegenstrijdigheid geworden. Gelijkheid en broederlijkheid een strijd van allen tegen allen. Men doet alsof men samen leeft, maar men leeft gescheiden. Men doet alsof men strijdt tegen het kapitalisme, maar men onderwerpt zich eraan.

Waarom is het zover gekomen? De neergang is begonnen met mei ’68. Toen werd een links evangelie verkondigd dat via de media, de politiek, de film en de kunst aan het volk is opgedrongen. Volgens de revolutionairen van mei ’68 was er geen ’ goede tijd van vroeger’: vroeger was er paternalisme, xenofobie, obscurantisme, onderdrukking en provincialisme. Na mei ’68 kwam de gerichtheid op de wereld, op Europa, op gelijkheid ook voor minderheden en voor vrouwen, toen was er alle ruimte voor hedonisme.

Maar wat is er in werkelijkheid na mei ’68 gebeurd? De fundamenten van de traditionele structuren (gezin, school, natie, staat, kerk) werden ondergraven. Alle zekerheden werden weggenomen zodat de mensen ontworteld raakten. Hierdoor werden de mensen makkelijk herleid tot consumenten. Het internationalisme van de linkse kerk maakte een kapitalisme zonder grenzen mogelijk. De feitelijke overwinnaars van mei ’68 zijn de kapitalisten, want die zijn rijker en machtiger geworden dan ooit te voren. De idealen van de Franse revolutie (vrijheid, gelijkheid, broederlijkheid) zijn door mei ’68 verworden tot het tegendeel: een ongekende hebzucht, verslaving en een groeiende kloof tussen arm en rijk. De generatie van mei ’68 heeft de erfenis van vorige generaties afgewezen en er is niets voor in de plaats gekomen. Het was in die zin een nihilistische revolutie.

De hoeksteen van de samenleving is weggeworpen

Een van de meest dramatische gevolgen van de ontwikkelingen na mei ’68 was de ondergraving van het gezinsleven. Met de autoriteit van de vader verdween ook het traditionele gezin. Dat gezin werd voorgesteld als een haard van onderdrukking van de vrouw en van de kinderen, terwijl het gezin juist het fundament is voor de vorming van een volk, een samenleving, een natie. Er is sprake geweest van een methodische deconstructie van de vaderfiguur en van het gezin. Het leek alsof de vader of de autoriteit een belemmering was voor het geluk. Vergeten werd dat de vader diegene is die, net zoals de moeder, zorg draagt voor het gezin. Zemmour herinnert er fijntjes aan dat vóór mei ’68 het heel normaal werd gevonden dat de man zijn loon, dat toen nog contant werd uitbetaald, aan zijn vrouw gaf die het zelf kon beheren.

De priester en de wetgever zijn nu vervangen door artsen, therapeuten, sociologen en reclamemannen die de nieuwe normen opleggen. Individueel geluk en genot staan voorop. Ook de jeugd heeft er recht op. Uitstel wordt niet aanvaard. Het gezin is niet meer de veilige haven voor de vrouw waar ze haar kinderen kan opvangen, maar het gezin is een associatie geworden. Zowel links als rechts hebben het over de economische en sociale bevrijding van de vrouw, maar ze moeten op pijnlijke wijze ontkennen dat de vrouw om biologische redenen zoals moederschap en zorg voor de kinderen nog steeds veiligheid zoekt. Net zoals het zoeken naar dominantie van de man biologisch bepaald wordt door zijn seksuele driften. Vrouwen willen nog steeds een sterke man die ze kunnen bewonderen. Zeventig procent van de zwarte vrouwen in de Verenigde Staten trouwt niet, omdat ze geen man vinden met een hoger diploma.

Door de destructie van het gezin door de huidige ideologieën en de kapitalistische economie komen we terug in een samenleving vóór de wet die het vaderschap instelde om incest te verbieden. Dit is een samenleving van barbarij en onmenselijkheid. In naam van de vrijheid, gelijkheid en het recht op geluk zijn we terecht gekomen in een hel.

Het Europees Hof van de Mensenrechten: anti-democratisch

Het volk regeert niet meer, maar de rechters. Het volk wil bijvoorbeeld dat er een eind komt aan de massa-immigratie, maar het Europees Hof van de Mensenrechten verbiedt dit. Ook kan een individuele burger zich tot dit Hof wenden, wat betekent dat elke Fransman zijn eigen land kan aanvallen via een vreemde rechtbank. Patriotisme wordt gelijkgesteld aan racisme. Nationale voorkeur mag niet meer.

De Verklaring van de rechten van de mens heeft de plaats van de bijbel ingenomen. De soevereine staat wordt geketend door een macht buiten de staat. De Gaulle heeft geprobeerd dit te verhinderen, maar zijn opvolgers hebben gefaald. Nu is er eerst het recht, dan de Staat en pas daarna Frankrijk. Het is zover gekomen dat immigranten op straat Frankrijk en de Marseillaise kunnen beschimpen.

De globalisatie en de schadelijke invloed op de westerse normen en waarden

De globalisatie van de economische activiteiten heeft ervoor gezorgd dat consumptie de motor is geworden van economische groei. Hierdoor is het monetair evenwicht grondig verstoord geraakt. Er is geen alliantie meer tussen democratie en de markt of tussen een politiek liberalisme en het economisch liberalisme. De markt werkt samen met dictators en profiteert van landen waar de arbeiders uitgebuit worden.

In de globale markt staat hedonisme of maximaal genot voorop. Patriarchale macht moet daarom worden bestreden, want taboes moeten kunnen worden doorbroken. De seksualiteit wordt losgekoppeld van het gevoelsleven; het gaat om de bevrediging van de behoeften. Ook op het vlak van de seksualiteit wordt men consument. De homobeweging en het feminisme worden gebruikt als wapens om het patriarchale gezin te bestrijden. De man wordt hervormd tot kind en vrouw. In naam van het gelijkheidsbeginsel werden de seksuele ankerpunten verworpen om een nieuw mensmodel te creëren, noch man, noch  vrouw: een simulatie, een wereld waar de parodie het reële vervangt. Het homohuwelijk is een parodie waarbij de waarden en de krachten van het verbond tussen man en vrouw worden omgekeerd.

Echtscheiding wordt bijna de norm en wordt gebanaliseerd, want vrijheid en persoonlijk ontplooiing hebben prioriteit op de stabiliteit van het gezin. Het individueel egoïsme van de volwassenen heeft prioriteit op het psychologisch evenwicht van de kinderen. Opnieuw samengestelde gezinnen zijn een vorm van sequentiële polygamie. Hier wordt vergeten dat het huwelijk werd ingesteld om de vrouw te beschermen. Het was ook de Kerk die pleitte voor wederzijdse toestemming in plaats van gearrangeerde huwelijken. Het zijn de vrouwen die de voornaamste slachtoffers zijn van scheiding: hun koopkracht gaat na een scheiding gemiddeld met dertig procent achteruit, terwijl juist zij voor de kinderen moeten zorgen. Arme gezinnen zijn voornamelijk eenoudergezinnen.

Echtscheiding zonder verdriet is een mythe die wordt opgelegd door de middenklasse van consumenten. Dat scheiding zonder gevolgen is voor de kinderen is ook een mythe, die door politiek correcte psychologen in stand wordt gehouden.

De veramerikanisering van de samenleving

De Fransen zijn er niet in geslaagd de invloed van de Amerikaanse cultuur te keren. De leiders wilden de liberale economie niet verhinderen. Zij waren en zijn de handlangers van de grote winkelketens, andere multinationals en van de agro-industrie. Dit leidde tot een euthanasie van de kleine commerçanten en van de boeren. De enorme rijkdom van de eigenaren van grote winkelketens en multinationals zijn opgebouwd op een sociaal misdrijf, met medeplichtigheid van de politici.

Vroeger was de handel de kracht van de steden. Dit liet individuele vrijheid toe en het goede leven. Dit wordt ondermijnd door de wolven van de supermarkten. In de steden zijn alleen nog kledingwinkels en winkels voor luxe-artikelen. In 1960 waren er 2,5 miljoen boerderijen in Frankrijk; nu nog 515.000. De boeren worden uitgebuit door opgelegde lage prijzen en veertig procent van het voedsel moet nu worden ingevoerd, in het voordeel van de agro-industrie. Door deze ontwikkelingen ontstaat meer en meer werkloosheid. Elke consument in een supermarkt vernielt zijn eigen werkgelegenheid. 

Voor het eerst in de geschiedenis brengen de wetenschap en de techniek geen verbetering van de levensomstandigheden, maar schade. 

Europa is overgeleverd aan de krachten van de vrijhandel en van de liberale mondialisatie

De integratie is mislukt

De Algerijnse president Boumedienne zei ooit: ’De buiken van onze vrouwen zullen zorgen voor de overwinning’. De  Gaulle vergeleek Europeanen en Arabieren met azijn en olie: als je ze vermengt, gaan ze toch scheiden.

De media hebben een nefaste rol gespeeld in het mislukte integratieproces. De Arabieren werden voorgesteld als het nieuwe proletariaat dat wordt uitgebuit. De kleine burger werd beschimpt. De Fransen werd zelfhaat aangepraat omdat ze landen hebben gekoloniseerd, de oorlog hebben verloren, gecollaboreerd hebben met de nazi’s (terwijl Frankrijk het enige land is waar negentig procent  van de joden de oorlog hebben overleefd, met dank aan de Vichy-regering) en het zijn autochtonen die zuipende en vernielende hooligans zijn. Volgens Zemmour zijn het de antiracisten die tegenover hun eigen volk de echte racisten zijn.

Het onderwijs heeft de integratie sterk tegengewerkt. Het onderwijs is altijd gegijzeld geweest door ideologische en politieke confrontaties.  Discipline werd gezien als repressie en zelfs een vorm van fascisme. De klassiek cultuur is iets voor bourgeois en past niet in de consumptiemaatschappij. Het technisch onderwijs wordt misprezen.

Toen vanaf 1976 de gezinshereniging op touw werd gezet had dit een onmiddellijk effect op de scholen. Kinderen zonder enige culturele bagage van thuis uit en zonder de taal te spreken, gingen massaal naar school. De kinderen van de Maghreb waren een patriarchale, autoritaire en gewelddadige opvoeding gewend. Ze kwamen terecht in het Frankrijk van na mei ’68 waar de slogan ’Het is verboden te verbieden’ werd gelanceerd. In de 19de eeuw, toen het proletariaat massaal naar de steden kwam, hadden ze het marxisme dat het katholicisme was gaan vervangen. De jeugd en vooral de allochtone jeugd van tegenwoordig luistert naar niemand meer.

Ouder geworden waren de immigrantenkinderen niet gemotiveerd voor het beroepsonderwijs, want ze wilden niet zoals hun vaders de slaven worden van de blanken. Hun toekomstperspectief is daarom rampzalig, want veertig procent van de jonge immigranten is werkloos. De haat tegen Frankrijk neemt toe en ze zijn vatbaar voor fanatisme. De middenklasse is al lang weggetrokken uit de voorsteden of stuurt haar kinderen naar privé scholen.

Ten gevolge van de massa-immigratie ontstond er een blanke vlucht uit de steden en de voorsteden. De politie die de autochtonen nog probeerde te verdedigen werd de vijand. Sociale woningen werden door allochtonen geclaimd. De werkloosheid was enorm. De bijstand kon het aantal aanvragen niet meer aan. De drugsmaffia werd de winnaar in de voorsteden. Jonge criminelen worden voor hun daden beloond met vakantiekampen en survivaltochten. Nutteloze initiatieven om de jeugdcriminaliteit te beteugelen werden ruimhartig gesubsidieerd. De Staat zwicht telkens er een opstand uitbreekt.

De overwinning van de allochtonen wordt beleefd als hun antwoord op de kolonisatie, De republiek verliest haar grondgebied en de weg werd vrij gemaakt voor de ideologische (sharia wetgeving), politieke en culturele verovering van de getto’s. 

Tweehonderd jaar geleden voorspelde Chateaubriand: „Vernietig het katholicisme en je krijgt de islam in de plaats”.

Het Romeinse Rijk ging ten onder vanaf het moment dat de barbaren zich niet meer wilden assimileren. Ze wilden geen Latijnse naam meer aannemen, niet meer de toga dragen en ze bleven hun eigen wapens dragen. Met die aparte kledij wilden ze tonen dat ze zich niet wilden assimileren en zo werden ze een staat binnen de staat, die de staat uiteindelijk uitholde. Iets vergelijkbaars zien we met de hoofddoek en de djelleba. Die kledij is een manier om zich te organiseren als moslim: de groep controleert en bewaakt. Wie geen hoofddoek of djellaba draagt, moet wroeging krijgen. Voor moslims is het ondenkbaar Franse voornamen voor hun kinderen te kiezen. Nochtans hebben de joden dat wel gedaan en dat heeft hun integratie sterk bevorderd. Moslims kunnen zich nog steeds niet bevrijden van een identiteit die gebaseerd is op een religieuze traditie. Het is niet een tekort aan integratie dat de assimilatie verhinderd, maar de onwil om zich te assimileren die de integratie tegenhoudt of onmogelijk maakt. De moslims bouwen meer en meer een staat op binnen de staat. Zemmour: ’De moslims willen gewoon niet worden zoals wij. Ze willen eeuwig de andere blijven’. De discriminatie hebben de moslims vooral aan zichzelf te danken.

Assimilatie werd vanaf 1970, toen de gezinshereniging massaal op gang kwam, gezien als een overblijfsel van het kolonialisme. Vóór de gezinshereniging waren de meeste Noord-Afrikaanse mannen blij bevrijd te zijn van de religieuze verboden en geboden. Toen de vrouwen en kinderen kwamen, moesten ze terug in het gareel lopen. Ook de nieuwe media droegen bij aan de herislamisering. De indoctrinatie via de satelliet-tv en internet is enorm. Als de Republiek iets verbiedt, dan komt iets anders in de plaats: als de hoofddoek op scholen wordt verboden, dan duikt het op in bedrijven en in de kinderopvang. Op school mogen bepaalde onderwerpen, zoals darwinisme, Voltaire, madame Bovary, niet meer worden gedoceerd. Meisjes mogen niet meedoen met gym en kinderen, ook niet-islamitische, die niet meedoen met de ramadan worden mishandeld. Waar een moskee wordt gevestigd, moeten de ongelovigen worden verbannen. De islam is een religie die anderen wil bekeren. De normen worden streng gecontroleerd. Er is sprake van een politiek-religieuze mobilisatie.

De Fransen hebben door hun geloof onder te brengen in de privé sfeer, de ruimte gecreëerd voor een agressieve islam. Er is een totalitaire samenleving  aan het ontstaan, waar het leven van het individu, privé en publiekelijk, aan banden wordt gelegd. De burgers moeten gehoorzamen aan de wetten van God en het republikeinse Frankrijk van weleer is gedeconstrueerd. De koran bevat geboden die niet acceptabel zijn binnen de Europese beschaving. Het christendom erkent de persoon, een waarde die overgenomen werd van de Grieken. De islam eist onderwerping en tolereert geen discussie.

Napoleon zou geëist hebben dat de moslims hun vervloekingen en bedreigingen schrappen. In 1955 schreef Claude Lévi-Strauss: de islam is intolerant, het boeddhisme is welwillend en het christendom verlangt naar dialoog. De islam kan de ander niet als ander aanvaarden.De islam is ook mannelijk georiënteerd: zij sluit de vrouwen op en laat hen in een gesloten wereld leven, buiten het sociale leven. Nu krijgt de islam onterecht de bescherming van de staat, zonder voorwaarden. Volgens Khomeini is in de islam alles politiek. Dit betekent dat de rechtstaat in principe altijd in conflict komt met de koran.

Hoe is het mogelijk dat duizend jaar geschiedenis zo maar en op korte termijn werd verworpen? Frankrijk, vooral dan in de voorsteden, heeft zich moeten aanpassen aan de islam. Dit is de nederlaag van een grote natie.

Van de Franse revolutie blijft nog weinig over

In 1989 bleef de tweehonderdste verjaardag van de Franse revolutie beperkt tot een verheerlijking van de Rechten van de mens. Hierbij werd vergeten dat het ook ging om vaderlandsliefde en om de rechten van de Fransen. In 1989 heerste nog de illusie dat er vrede heerst tussen de voor- en tegenstanders van de revolutie, dat de middenklasse regeert en dat Frankrijk het land is van de Verlichting. De islam staat echter klaar om er een sluier om te leggen. Het is nu niet meer de middenstand die regeert, maar een kleine ’elite’ van financiers en managers die een mondiale aristocratie is geworden.

Stilaan ontdekt Frankrijk de dubbelzinnigheid van de Rechten van de mens. Het gaat namelijk om individualisme, waardoor het gevaar bestaat dat de autoriteit niet meer wordt erkend. Onder de banier van de Rechten van de mens is er een contra-revolutie begonnen van de emotie tegen de rede, van het vrouwelijke tegen het mannelijke, van het postmodernisme tegen het modernisme. De elite wil dit echter niet zien. De hiërarchie geeft toe en daardoor wordt de eenheid van het land gebroken. Om dit te illustreren vergelijkt Zemmour China met Rusland: In China heeft de regering naar de opstand op het Tienanmenplein niet toegeven en zij heeft gewonnen. In Rusland heeft Gorbatchev wel toegegeven en de Sovjetunie is uiteengevallen. De westerse multinationals profiteren enthousiast van het Chinees model. Een gevolg hiervan is dat economisch liberalisme niet per se moet samengaan met democratie en mensenrechten. Het Oosten en Afrika moeten dus geen morele lessen meer krijgen van het Westen; zij kunnen hun eigen model smeden. Dat dit model precies het tegengestelde is van wat de Franse revolutie beoogde, wordt voor kennisgeving aangenomen.

Maastricht: het einde van de democratie

Het verdrag van Maastricht in 1992 ziet Zemmour als de antipode van 1789. Hier werd de basis gelegd van een anti-democratisch federalisme, dat op een verkeerde manier liberaal en technocratisch is. De Gaulle had hiertegen gewaarschuwd: democratie is innig verbonden met de nationale soevereiniteit. 

Waarom hebben de machthebbers voor de huidige Europese constructie gekozen? De contestatie-bewegingen van de zestiger jaren en de ontwikkeling van de sociaal-democratie verontrustten de westerse elite. De regeringen konden niet meer regeren door de macht van diegenen die geregeerd worden. De democratie werd oncontroleerbaar. Vandaar dat een postdemocratische staatsgreep noodzakelijk was en de Europese constructie, zoals in Maastricht vastgelegd, heeft dit mogelijk gemaakt. Dit proces verliep zeer geleidelijk zodat elke stap wordt gezien als een gevolg van de vorige. Terugkeer lijkt dan onmogelijk. Deze strategie werkt perfect: afschaffen van de Euro lijkt nu niet meer te kunnen, want dit zou een te kostbare operatie zijn. De extreem rijke elite heeft het volk in haar greep.

De technocratische voogdij binnen de Europese Unie heerst met ijzeren hand.  In de Europese constructie is er een muur tussen de volksvertegenwoordiging zonder macht (de regeringen en de parlementen) en een macht zonder vertegenwoordiging (de technocraten, de rechters en de lobbyisten).

De Europese Centrale Bank  is oppermachtig. Haar onafhankelijkheid komt erop neer dat democratie geen rol speelt, want de zaken zijn te ernstig om aan het gewone volk of aan de regeringen over te laten. Het Griekse parlement bijvoorbeeld moest de verordeningen van de ECB gewoon slikken.

Voor het eerst in de geschiedenis van Europa en Frankrijk wordt het recht niet meer uitgevaardigd door de politiek. Met Maastricht is een nieuwe ideologische en politieke orde geboren, met aan de ene kant de centralisten, de regeringspartijen, de media, de financiële en economische elite, de overwinnaars van de mondialisatie, de gediplomeerden en de grote steden; en aan de andere kant het volk, de kleine steden, de verliezers van de mondialisatie.

Het is de elite die de soevereiniteit en de nationale onafhankelijkheid heeft verloochend in naam van het grote Europese project. De elite dacht dat Europa een Frankrijk in het groot zal zijn, maar het is echter een Duitsland in het groot aan het worden. De elite gelooft niet meer dat Frankrijk haar rol als soevereine staat nog kan innemen. Ze (de technocraten en de experts) bevelen hervormingen aan, maar het volk gelooft ze niet. De regering heeft het contact met het volk verloren. Onze leiders zijn priesters geworden die preken in plaats van te regeren. Zij vertegenwoordigen het volk niet meer, maar ze bewaken de deugdzaamheid.

Die zogenaamde hervormingen waren de doodsteek voor de kleine middenstanders, de boeren en de arbeiders in het voordeel van de grote voedingsketens, de supermarkten, de banken. Vandaar dat apothekers, notarissen. taximannen zich heel hard verzetten tegen het onbeperkt liberalisme van de vrije markt.

Maar die hervormingsdrift verbergt een gebrek aan visie, aan samenhang. Links en rechts liegen ons voor: rechts verraadt Frankrijk in naam van de mondialisatie, het liberalisme, de vrijheid; links verraadt in naam van het universalisme, de minderheden, de gelijkheid.

Voor het gewone volk ’was het vroeger beter’; alleen  een kleine elitaire groep is voor het postmodernisme en wordt daarin gesteund door antiracistische lobbies, lobbies voor homo’s, lesbiennes en minderheidsgroepen die leven van subsidies van de staat. SOS-racisme is een organisatie met een fascistische stijl van handelen. Deze subsidie verzamelende club manipuleert de geesten via de media, ze zet de rechtbanken naar haar hand en ondermijnt de laïciteit en de assimilatie.

De eenheid van het land is gebroken door de immigratie. Het volk heeft geen collectief geheugen meer, de staat is aan banden gelegd

Eric Zemmour eindigt zijn essay met een pessimistische conclusie: In veertig jaar tijd hebben we een duizendjarige erfenis verbrast. We hebben onze soevereiniteit weggegeven en de politieke elite heeft Europa verboden te refereren naar haar christelijke wortels. Dit is een zelfmoord met voorbedachte rade dat, zoals in het verleden, zal leiden tot een nieuwe godsdienstoorlog.

De ideologie van de mondialisatie, van het antiracisme en het multiculturalisme wordt in het 21ste eeuw wat het nationalisme was in de 19de eeuw en het totalitarisme in de 20ste eeuw, een messiaans progressief ideaal dat leidt tot oorlog binnen en tussen de naties.

De politieke, economische, administratie, mediatieke, intellectuele en artistieke ’elite’ schrijft de laatste bladzijden van de geschiedenis van Frankrijk.

Er komen spannende tijden. De regeringen van de westerse landen kunnen de enorme problemen niet meer aan omdat ze gedwongen zijn politiek correct te denken en te handelen…. (meer lezen: LINK)

En wilt u mijn opvattingen over Europa leren kennen, dan zijn onderstaande boeken voor u geschreven:

[ klik op afbeeldingen voor link]

Laat je niet sussen door klimaatverdragen en door voornemens van politici voor het jaar 2050: er is slechts één oplossing om onze planeet bewoonbaar te houden en dat is met z’n allen soberder gaan leven.

Denk niet dat het met de globalisering en de multiculturele samenleving ooit goed zal komen. Er is slechts één weg om te voorkomen dat Europa het nieuwe Midden-Oosten wordt: dat is dat iedereen terugkeert naar zijn eigen cultuur om daar een beschaving op te bouwen.

Alleen door deze absoluut noodzakelijke veranderingen zal de 21ste eeuw geen veel dramatischer herhaling worden van de verschrikkingen van de 20ste eeuw. Mijn boeken werken dit verder uit (klik op afbeeldingen) 

ANDERE TEKSTEN OP MIJN WEBSITE:

HOME